meslek seçiminde ebeveynin etkisi çok büyüktür. genellikle kendi olamadıkları veya saygıdeğer buldukları meslekleri çocuklarının hayallerine empoze etmekle olur bu etki. gerçi çocuklar buna farklı tepkiler verebilirler.
kimisi anne babanın sözünü dinleyip ileride saygın bir meslek sahibi olabilir. ama asıl soru şu "insan hayallerinden uzakta mutlu olabilir mi?".
kimisi de anne babaya inat olmadık seçimler yapabilir. bu durumda hiç iyi sonuçlar olmayacaktır. karmakarışık bir kafa ve boşa geçmiş yıllar olacaktır kişinin kasasında(pek te karlı görünmüyor değil mi?). en önemlisi bu kişinin de mutsuz olmasıdır. üstelik bu kişi hayallerinden çok daha uzaktadır, çünkü onları hiç dinleyememiş ve belki de ne olduklarını bile bilmemektedir.
kimisi de tüm baskılara rağmen hayallerinin peşinden gitmeyi seçebilir. bu durumda başarılı olması büyük bir oranda mümkündür. ancak bu seçimi yapması onu yalnız bırakmışsa (ebeveynleri tarafından aileden afaroz edilmişse) başarıya ulaşması çok zor olacaktır. hatta belki de bu psikolojik baskı yüzünden seçiminden vazgeçecek ve ailesinin hayallerine geri dönüş yapacaktır. tabi ki bu durumda da mutsuz olunacaktır.
halbuki şöyle olsaydı; aile çocuklarıyla konuşup onun isteklerini, hayallerini öğrenseydi. onun becerilerini görüp, onu bu konuda yüreklendirseydi. ve herşeyden önemlisi "seçimin ne olursa olsun biz yanındayız canım" deseydi. sonuç "başarı" ve "mutluluk" olmaz mıydı?
edit: yazarın ailesi de hayallerine engel olmuştur.
