Yorgunum, yirmi yedi yaşımdayım ama çok yorgunum. Bitmek bilmeyen düşünceler ve çocukluktan beridir yaşadığım gelecek kaygısı eziyor ruhumu tüm ağırlığıyla. Kendim için değil bu gelecek korkusu yanlış anlaşılmasın, çünkü hayatı çok da gözünde büyütenlerden değilim çok matah bir şey de değil yaşamak ama her geçen gün freni patlamış ve yokuş aşağı giden bir kamyon gibi güzelim ülkemin hali. Hep gülüyor, şakaya vuruyoruz ama sahi ne olacak sonumuz böyle?
