2.5-3 senedir kendimle mücahedele etmeye, aklımla başa çıkmaya, aklımın ve duygularım üstünde hakimiyet kurmaya çalışıyorum. Ben problemimi çözüyorum sanıyordum ama yanılıyormuşum. Uzun zamandır tekrarlanan bir bunalım halimdeyim. Kendimi meşgul edersem kendimle daha az yalnız kalırım ve daha az düşünürüm sandım ama her birkaç dakika yalnız kaldığımda o depresif hale geri geldim. Genelde 2-3 gün iyi 2-3 gün depresif halinde yaşıyorum. iyi olduğum günlerde nasıl öyle kötü hissettiğime şaşırıyordum. Kötü olduğum günlerde de iyiyken nasıl bir anda kötüye geçiş yaptığımı düşünüyordum. Sürekli bir anlam arıyorum. Neden ağlıyorum, neden kötü hissediyorum. Anlamsız kötü hissetmek kadar boktan şey yok. Üzerine düşünebileceğim arasında ilişki kurup problemimi keşfedeceğim bir olay yok. Boşluk içinde süzülüyorum. Sürekli yeme atakları yaşıyorum. Kendimde kontrolü o 2-3 gün kötü olma halindeyken yapamıyorum. Bu daha da boktan hissettiriyor. Yürüyüşe çıkıyorum düşünüyorum. insanlarla sohbet ediyorum ama cümleleri kuramıyorum söylediklerini tam kavrayamıyorum. O depresiflikteyken çok sinirli oluyorum küfür etmek ve hıncımı çıkarmak istiyorum ama öyle biri değilim olmak istemem. Depresif haldeyken sevdiğim insanların olumsuz söylemleri çok ağrıma gidiyor. Daha da değersiz hissediyorum. Ve ben bir başkasından değer ve sevgiye bağlı olan biri hiç olmadım öyle kalbi hemen kırılan biri olmamama rağmen böyle hissediyorum. Siktir et diyemiyorum. Eskiden diyebiliyordum. insan saçmalar ve kızar normaldir diyordum ama şimdi aklımı buna ikna edemiyorum Üzülüyorum. Ne bu duygusallık diyorum. Ne oldu rasyonel bana.
Son birkaç haftadır yine aynı sıklıkta depresif hissediyorum ama artık daha az uzun sürüyor. Kendime gülüyorum. Akışına yaşamaya çalışıyorum. Son 3 gündür depresiflik bir gidiyor bir geliyor. Bilmiyorum umarım daha da iyi olurum.
