Bergman filmlerini seviyorsanız şayet, onun filmlerindeki otobiyografik ögelere de alışıksınızdır. Nasıl ki höstsonaten' de ingrid bergman' ın yetersiz ebevenliği charlotte karakteriyle yansıtıldıysa burada da Bergman' ın babası, isak borg karakteriyle hayat bulmuştur.
Tıpkı, oğuz atay' ın babama mektup öyküsünde olduğu gibi bu filmde de Bergman ve onun, babasıyla olan ilişkisi otobiyografik ayrıntılarla en iyi biçimde yansıtılmış; Film çekildiği esnada bergman Evald' le aynı yaşta imiş misal.
Babasının, bergman' ın gözündeki tanrısallığından doğan dokunulmazlığı ve acımasızlığının/duygusuzluğunun yarattığı çatışma ısak borg karakteriyle muazzam aktarılmış, Victor sjöström de bir o kadar içselleştirmiş karakteri, öyle ki bergman' ın babası bizzat tebrik etmiş sjöström' ü.
Isak borg' un şefkatli bir baba figüründen hayli uzak oluşunun yanında filmdeki tüm karakterlerin ona olan yakınlığı ve hayranlığı bergman' ın babasıyla olan ambivalans ilişkisini en iyi biçimde gözler önüne seriyor.
Evald' in " Ben, berbat bir evlilikte istenmeyen bir çocuktum. " Sözleri Bergman' ın dudaklarından dökülmüştür adeta ve kendisi de iyi bir ebeveyn olamayan Bergman, evald' in marianne' nin çocuk isteğini geri çevirdiği bu sahnede aktarımını tamamlamıştır.
Filmin en can alıcı sahnelerinden biri Marianne' nin isak' ı öptüğü final sahnesiydi bana kalırsa. aldatılmanın ve tercih edilmemiş olmanın acısıyla kadınları hor gören isak' ın, bir kadının şefkatine teslim oluş anındaki huzuru öyle güzel yansıtılmış ki ! Bu noktada isak' ın, biraz da ' bergman ' olduğuna şahit oluruz, kaynağını annesinden alan kadın düşmanlığı, yine anne şefkatine duyduğu özlemle eriyip yok olur finalde.
Bergman filmlerinin en sevdiğim yönlerinden biri de her sahnenin bir tablo değeri taşıması, estetik zevk ve anlamsal derinlik ancak bu kadar ustaca harmanlanabilir.
