geçmişime bakıyorum da, neler yaşamış, neler görmüşüm. ne çamurlara bata çıka, ne patikalardan yürüye yürüye, ne yağmurlarda sırılsıklam ıslanarak, ne güneşlerde tenim yanarak bugünlere gelmişim. hayat, kimi zaman, ne acımasız vurmuş; gelişine vurmuş, istediğim ne çok şeyi yakıp yıkmış, nelerimi almış elimden ... yanımda kimsenin kalmadığı zamanlarda, ben, kendim oldum, tek başıma; ve kim olduğumu, ne olduğumu bildim. bazen, bazı şeyler olmadı; hatta o kadar güzel olmadı ki: “ancak bu kadar güzel olmayabilirdi” dedim; "olmayıversin" dedim, "belki de daha güzelleri olacağı içindir" dedim. asla pes etmedim ve dimdik ayaktayım. vazgeçmedim, çünkü acılar, dertler, problemler geçicidir, vazgeçmek ise sonsuza kadar sürer.
