--spoiler--
Duygu çöpü diye bir şey vardır; zihnin makineleri üretir onu. Bu çöp, çoktan biten ve artık bir işe yaramayan acılardan oluşur. Geçmişte önem taşıyan ama şimdi hiçbir anlamı kalmayan önlemlerden oluşur.
Savaşçının da anıları vardır, ama o yararlıyı yararsızdan ayırmayı bilir; duygusal çöplerden kurtulur.
Bir arkadaşı şöyle söyler: "Ama onlar benim geçmişimin bir parçası. Benim varlığımı belirlemiş olan duyguları neden çöpe atayım ki"
Savaşçı gülümser, ama artık hissetmediği şeyleri hissetmeye çalışmaz. Değişmektedir o ve duygularının kendisine ayak uydurmasını ister.
--spoiler-- *
