Az önce gülerken nasıl şimdi gözlerim dolabiliyor. Anlayamıyorum. Yoruldum. Ne kadar böyle hissetmeye devam edeceğim. Güçlüyüm diyorum ayakta durabilirim. Bunu yaparım ama bunu boğazım düğüm düğümken beceremiyorum. Bugün 3. Psikiyatri randevumu aldım. Off. tiroidler çalışmıyor ve d vitaminim eksikmiş zaten sürekli enerjisiz ve halsizim. Dayanamıyorum şu buhran günlerine. Yarın güzel hissetmek istiyorum. Bunun kendi eksikliğim ve meşguliyetsizliğimden olduğunu sanıyordum ama ben kendimle iki dakika baş başa kalınca ağlayasım geliyor. Neden? Nedeni yok. iyi hissetmiyorum. insanın sarılıp ağlayamayacağı biri olmaması çok acı. Ailem, arkadaşlarım ve dostlarım hepsi yanımda ama ben onlara sarılmak istemiyorum ki beni anlayan bir kişiye sarılmak istiyorum. Biliyorum bir sarılmayla hiçbir şey geçmeyecek ama her şey fazla ağırlaşmaya ve taşmaya başladı. Keşke şimdi yanında sabaha kadar ağlayacağım biri olsa diyorum.
Ben insanlara karşı hep mesafeliydim. Yakın ilişkileri sevmem ama ben hiç bu kadar sarılmaya ihtiyaç duymadım. Çok kötü halde değilim biliyorum. Kendimle başa çıkabileceğimi söylüyorum ama sürekli boş yere ağlıyorum. Bu güçsüz hissettiriyor benim gözümden akan yaşı kimse görmemiştir. Yatağıma gömülür ağlarım, parka gider ağlarım, yürürken gözlüğümü takar ağlarım, duşta ağlarım. Bedenim ve zihnim ağlamak istiyorsa ağlasın kızmıyorum ne saçma demiyorum. Zaten bunu kendim yönetemiyorum nasıl kendime kızabilirim.
2 sene önce ne güzeldim. Kendimi yetkin hissediyordum. Öğrenmeye çok meraklıydım. Şimdi bir kitap açılıp bir kitap kapanıyor. Hiçbir şey ilgimi çekmiyor. Hayret ettirmiyor. Hala bilmek istiyorum ama buna odaklanamamak daha çok yoruyor. Moralimi bozmuyordu hiçbir şey. Yaşıyordum kafama göre. Bugüne bak. Sabah uyandım ağlak ağlak. Stand up izliyorum ağlıyorum, celal şengör dinliyorum ağlıyorum, boktan bir dizi açıyorum ağlıyorum. Bugünü buhrana teslim etmeyeceğim dedim. Bir güldüm bir ağladım. Yine bunalıma teslimim. Gün böyle bitsin istemezdim. Problem ne bilmiyorum. Kendiliğinden geliyor bu hal. Keşke böyle olmasa.
Dışarı çıkıyorum. Genelde yalnız. Neden gözlerim insanlarda neden ne kadar da mutlular diye düşünüyorum. O kadar mutsuz biri değilim. Neyi arıyorum ki? Bilmiyorum. Yoruldum. Tükeniyorum. Artık buhrana direnemiyorum...
