bu yaklaşıma göre Merhamet 'insan zekasının geliştirdiği empati yeteneğinin ürünü' oluyor da, 'acımasızlık' neden salt mutlak bir gerçeklikmiş gibi kabul ediliyor orasını anlamadım. nihayetinde birisi pozitif bir duygulanıma gönderimde bulunuyorken, diğeri yalnızca bunun negatifini ima ediyor. ya da şunu sormazlar mı insana: '' hayatın acımasız bir yer olmaması gerektiği fikrini size kim verdi?'
bu soru da sizi ister istemez ahlakın ontolojik kökenine dair soruşturmaya iter. ama eğer kişi çıkıp da bu örnekte olduğu gibi ahlakı tümüyle evrimsel; biyo-psikolojik kökenlerle izahat denemelerinde bulunursa, en nihayetinde onun sağlam bir gerçekliği olmadığını kabul etmek zorunda kalır. çünkü ahlakı bütünüyle 'doğalcı' bir zeminde temellendirmeye çalışmak, önünde sonunda onun bir tür uzlaşımsal reel-olmayan varsayımdan ibaret olduğunu itiraf etmeye varmakla sonuçlanacaktır. kısacası saltık bir nesnel değerler alanının varlık imkanını reddederseniz, hiçbir şekilde normatif önermede bulunma hakkınız yoktur demektir. ve evet, üzgünüm ama 'hayat acımasız bir yerdir' önermesi de buna dahildir.
