9 yaşındayım,yaz tatilindeyiz.kuzenle evde yaramazlık peşindeyiz.yaramazlık sonunda kafamızda patlar,bu genç yaşta ölmek istemiyorum nidalarıyla,hastaneye yetiştiriliriz.(eşşek kadar oldum hala bu lafım yüzünden zaman zaman taşak konusu olmaktayım).hastaneye gelmekle beraber,biraz sakinleşiriz,en azından taşak konusu olan tarihe geçen lafım artık dilimde yoktur.yolda o kadar gözyaşı dökmüşüz ki,artık ağlayamıyoruz da.nihayetinde bir doktor ve yanındaki bir hemşireye emanetiz.benim saçları kesiyorlar o da yetmiyor kökünü de cımbız mıdır nedir bilmem onunla çekip çekip duruyorlar.acıyor ama ağlamıyorum kardeşim işte,gözyaşı mı kaldı ki gelirken.ama o doktor yok mu doktor,yanındaki hemşire ablaya artizlik yapıcam diye,benim üzerimden prim yapma çabasında.niye ağlamıyosun sen.bişey demiyorum.(daha o zamandan tıpa saygımız var,tıp denilince durulur kardeşim bizim oyunlarımızda,pardon pardon raconda)ama doktor manyak ve artiz,yanındaki hemşireye bak hala ağlamıyor diyor,sonunda yine aynı şey,ağlasana oğlum diyor hafif hafif sırıtırak.biz daha o zamanlardan delikanlıyız ya sana inat değil mi ulan ağlamıyorum diyorum içimden,o zamanlar ancak içinden oluyor delikanlılık orası ayrı şimdi.ve ben kendimce o zaman doktorun garip sorusuna daha doğrusu manyaklğına,benim üzerimden prim yapmasına izin vermiyorum.kafada sargı,biraz yaralı,yorgun ama yine de gururlu bir şekilde ayrılıyorum hastaneden.
burdan o doktora sesleniyorum oku bunu oku,gel bir daha sor bakalım o soruyu.korkma korkma tıp denilince hala durulur bizim oralarda.
