Felsefe, felsefe tarihçiliği, felsefe ezberciliği ve felsefe taklitçiliği...
Son zamanlarda aslında herkesin yukarıdaki durumlar içinde felsefenin kendi olma niteliği dışında her şeyi yapıp felsefeci olarak nitelendirildiklerini gördüm. Cümleye bence diye başlamayı seviyorum çünkü her şeyin kendi kafamdan çıkması daha kontrol edilmiş geliyor. Bence felsefe araç olmaksızın saf ve salt akıl ile düşünme ve soru üretme becerisidir. Kafanızda bir soru olsun. Diyelim ki geçen beni düşündüren “tanrı yalan söyler mi” başlığı olsun. Bunu felsefi açıdan araştırırsanız. Araç olarak ahlak ve varlık felsefesini hatta epistemolojiyi kullanırsınız. Filozofların düşünme bağlamlarında bu soruya cevap oluşturursunuz. Yine diyelim ki düşünceniz tanrının yalan söylemediği üzerine olsun. Bu sonuca varmada filozofların düşüncelerini kullanarak düşündüğünüz için bu saf olmayan, bağıl bir düşünme olur. Bu düşünce yönlendirilmiş ve “bence” felsefi olmayan bir düşüncedir çünkü ürün sadece sizin zihninizin ürünü değildir.
işte gerçek felsefe bunu yapmamaktır. Zaten gerçekten felsefi düşünmeyi alışkanlık haline getiren biri bu tip soruları salt aklının bilgi birikimiyle cevaplayabilirdir. Çünkü aklı daha önce allah, yalan, insan olmak ve ahlak üzerine düşünmüştür. Felsefeye alışmış zihin bu dağınık ve tek tek duran kavramları araç olmaksızın ilişkilendirip ortaya saf , insan zihninin sadece kendinden çıkma bir düşünme ortaya koyar. Gerçekten felsefe yapmayı becermek budur.
Bugün felsefecilerin en büyük problemi bu. Öğrenciler daha önce kavramlar ve kabul eden hiçbir şey üzerine yargısını oluşturmamış ve kafasını yormamış halde eğitime başlıyor. Öğretilenler içindeki filozofların düşüncelerinin hangisine yatkın ise o görüşü benimsiyor. Bir nevi taklitçilik. Bu felsefe yapmak değildir.
