on beş sene... bir insan ömrünün dörtte biri. ne zormuş sizi ömrünün dörtte biri boyunca dokunmadan, kokunuzu almadan, elinizi tutmadan sevebilen birini reddetmek zorunda olmak. biz olamayız, bizden olmaz. sen belki farkında değilsin ama o çok sandığın ortak noktalarımızdan daha fazlasında uçurumlar gizli. uçurumlar var aramızda. hayat tarzlarımız, vizyonlarımız, gittiğimiz yol öyle farklı ki. küçücük bir mahallede, üç dört kapı ötemde, beni birkaç ayda bir görebilmene rağmen nasıl bu kadar büyüttün içinde? bu devirde? nasıl bu kadar yürekli olabildin? keşke senin düşündüğün kadar benzeyebilseydik birbirimize. keşke iki insandan bir hayat çıkartmak birkaç ortak noktayla mümkün olsaydı. ben seni senin istediğin gibi sevemem, ama arkadaşın olurum, sırdaşın olurum, dostun olurum, canın ciğerin olurum. senin kadar temiz yürekli bir insanı en son ilkokul birinci sınıfta görmüşümdür muhtemelen. sen çok mutlu ol, benimle olmayı hayal ettiğinden de daha çok ol.
