Ara ara gelen "benim yaşamak istediğim hayat bu değil" farkındalığı çok yoruyor insanı. Hele bide kesinlikle onu anlamayan insanlarla dolu bir yerde yaşıyorsa.
Ben bu yaşımda okulumu okurken aynı zamanda bir yerde çalışmak isterdim. kilidi bana ait olan bir evim olsun isterdim. Sessiz bir evde kendime vakit ayırayım isterdim. Evin içinde bu çirkin sesimle şarkı söylerken yemek yapayım isterdim Hem de istediğim saatte istediğim yemeği. Arkadaşlarımla gezmek isterdim ta ki yorgunluktan bayılana kadar. Bornuzumla saatlerce oturayım isterdim. Daha neler isterdim neler...
