Her şeyde fazla anlam ve gereklilik arıyorum. insanların öylesine yaşamasını seviyorum. Beni anlam ve değer arayışı mutsuzlaştırıyor. Üzülmek ve gururumun kırılmasından çok korkuyorum. Bu kırılışla yüzleşmek istemiyorum. Sanki insanlara karşı anahtarı bende olan dört tarafı sarılı demir parmaklıklar arasındayım. istediğimde kendimi oraya kilitliyorum. Onlara ulaşabiliyorum, dokunabiliyorum, konuşabiliyorum ama birinin bana istediği gibi dokunabilmesinden çekiniyorum. Ya çok üzülürsem. Galiba bunu yaşamaya cesaret edecek olgunlukta değilim. Öyle olduğumu düşünüyordum ama kafamın içinde bir şey beni cesaretsizleştiriyor ve insanlara karşı güvensizleştiriyor.
