bir kesim düşünce yapısına göre de aşık olurken, eşini bulurken... herkes kendinde olmayanı arar, kendini tamamlayana aşık olur zaten derler...
iyi güzel de;
bu teoriye "biz ayrı dünyaların insanıyız" seçeneğini nasıl yedireceğiz peki?
iki türlüsü de "en iyisi" olamıyor sanki. her iki taraf kafa dengi ve ortak tarza sahip olsa ve o insanlar kişisel olarak ne kadar genişlerse o kadar geniş bir ilişki olacak gibi. ama yine karşıdan "yeni" birşey gelmemiş oluyor gibi. yani cinsellik ve sevgi dışında.
her iki taraf farklı dünyalardan, ayrı telden çalanlardan olsa bu sefer de sırf aşk ve cinsellik uğruna belki de normalde sevmediğin, desteklemediğin şeyleri deneyimlemek zorunda kalacaksın. ama bunun yanında bir sürü sana "yeni" gelecek şeyleri deneyimleme şansı olacak. ilk cümledeki tamamlama gerçekleşmiş olacak.
zor iş bunlar zor. aşkın en güzel zamanları eski çağlarda, mağara dönemlerinde gerçekleşmiş bence. kafanın en rahat ve en net olduğu zamanlar. ki felsefe desen onun da kralı var. mağaralara o kadar yakınsın ki... bizzat içindesin zaten... al sana mis gibi platonun mağara alegorisi...
