Hayatı olabildiğince zorlaştırır.
Camı açıp, imdaaat diyerek, kendimi boşluğa bırakasım var bugün.
Bugün anne güzellemesi yapmayacağım, içimden gelmiyor, kırgınım, üzgünüm, yorgunum.
hem kendine hem de bize neden bu kadar acı verdiğini, içindeki öfkenin, kinin, nefretin nedenini nasıl merak ediyorum bir bilsen...
etrafındaki herkesi ittiğine, küstürdüğüne, kırdığına inanamıyorum, yapayalnız kalışına üzülsem de, kuyruğu hâlâ dik tutup, eğilip bükülmemeni, kendini her zamanki gibi hiçbir konuda sorgulamamanı, nerde hata yapıyorum sorusunu sormayışını, insanlarla, evrenle, yaşama dair her unsurla neden bu kadar kavgalı olduğunu şaşkınlıkla ve hüzünle izliyoruz anne...
ve en fenası sana yardım edemiyoruz... inatla ve ısrarla her konuda haklı olduğunu savunan bir insana nasıl yardım edilebilir ki?
elimiz kolumuz bağlı, yakıp yıkmalarını izliyoruz.
yapayalnız kalışını...
herkesi kaybedişini...
ve her geçen gün daha da hırçınlaştığını...
cümlelerimiz, önerilerimiz, olumlu olabilmen, hayata ve insanlara bir nebze pozitif olabilmen adın tüm yaptıklarımız sana ulaşmıyor..
dağ, taş duyuyor, sen duymuyorsun!
artık çok yorulduk.
bizi çook yordun anne...
seni terkedesim var, evet ben de gitmek istiyorum, çevrendeki herkes gibi..
ama kıyamıyorum sana gene de...seviyorum seni.
sen bize nasıl kıyıyorsun anne, üzüldüğümüzü, yorulduğumuzu göre göre...
yapma...
babamı özlüyorum, hem de çoooooookkkk...
