kadinlar, cogunlukla kendini surunduren zora koyan erkeklere asik olurlar, bu bir. ama, (belirli bir olgunluk ve tecrube mertebesine erisince de) kendilerini kendilerinden cok dusunen bir adam icin, asik olduklari adami terk ederler, bu da iki. cunku anlarlar ki aslinda "sevgi ve ask" birbirinin kivilcimindan alevlenen iki durtu degilde bambaska iki dunya. ayni kalipta birbirinden tamamiyle farkli iki element gibi.
isin en kotu ve acimasiz tarafi ise; bu iki olgunun ayni anda yurumuyecegini artik fark etmek ve bunun akabinde de mantik evliligi yapmayi eskisi kadar kucumsememek hatta ciddiye bile almak.
yazik lan bize!
3 yil sonra gelen edit: 2 yil once evlendim. sevgiyi ve saygiyi tercih ettim diyebilirim. asik miydim? kismen evet ama ole kor kutuk asik olupta tum kusurlari gormeyi reddeden bir ask degil. sonra boyle bir adamdan cocugum olsun istedim cunku biliyorum ki cok iyi bir es olmasinin yani sira cok da iyi bir baba da olucakti. simdi 2 hafta icinde bir kizimiz olucak. eminim ki bu cocuk kavgalarla dolu bir atmosferde degil annenin babanin birbirini sevdigi ve saygi duydugu bir ortamda buyuyecek. buyuk bir ihtimalle gozlerinin onunde birbirimize hakaretler yagdirmayacagiz.
