birşeyi elde ettiği anda değersizleştiren insanlar.
bir kız arkadaşım vardı, kendileri az biraz kezbanayzırdı. değişik talepleri vardı;
"her sabah günaydın mesajı at, mutlu oluyorum ben öyle",
"arkadaşlarımla buluştuğumda beni arayıp sor, onların sevgilileri arıyor soruyor, sen aramıyorsun"
"başka kızlarla konuşma, arkadaşça dahi olsa",
"smiley öpücükler falan yap, yoksa bana soğuksun sanıyorum",
"sana gelirken az biraz akşama doğru olduysa gel beni metrodan al, korkuyorum (korkulan yer de kadıköy anasını satim)",
sonra bunların her birini birbir yapmaya başladım. hani sırf uyuzlanmasın, mutlu olsun tadımız kaçmasın,
yaptıkça ne oluyor peki bu insan türünde?
iyi ki bi mesaj attın, zaten sevgili olarak görevin,
metrodan almazsan alma, sanki ben dedim sana al diye,
smiley yapıyormuş, aman da ne büyük marifet...
gibi çıkışlar.
yanlış anlaşılmasın, bu konuşmalar ben şunu bunu yaptım şeklinde kafaya kakma durumlarına verilen karşılıklar değil. sen benim için hiçbirşey yapmıyorsun vesaire gibi anlamsız çıkışlara "öyle diyorsun da bak eskiden bunlardan şunlardan şikayet ederdin, ben bunlar konusunda artık böyle davranmaya başladım" diye yapılan açıklamalara gelen cevaplar.
yaranamazsın bu insan tipini.
allah korumuş az kalsın beraber eve çıkacak, ailemle tanıştıracaktım falan.
