Büyük Türk hükümdarlarından biridir. Güzel şiirleri vardır. Osmanlı ile savaşmasının en büyük nedenlerinden biri de Anadolu Türkmenlerin göçleridir. Sultan II. Bayezid ile iyi ilişkiler kurmuştur. Aslında Osmanlı ile savaşı istememektedir. Fakat Şah Kulu isyanını bastırmada Osmanlı'nın pek gayret göstermemesi kendisini yanıltmıştır. Komutanlarından ustaclu muhammed devletin zayıfladığını düşünerek Çaldıran'da şah ismailin savaşması gerektiğini söylemiştir. O ana dek hiç savaş kaybetmemesine güvenerek çaldıranda yavuz sultan selim karşısına çıkıp yenilmiştir.
Aynı zamanda şah ismail, şeyh ismaildir. Erdebil tekkesinde safevviye tarikatının başıdır. Kendisini mehdi olarak görmektedir. Fakat savaş sırasında kolundan kurşun yarası almıştır. Almış olduğu kurşun yarası ile mehdi olmadığını anlamış ve hayal kırıklığına uğramıştır. Çünkü "mehdiye kılıç ve kurşun işlemez". Bu yüzden çaldıran yenilgisinden sonra kendisini devlet işlerinden el etek çekmiştir. Çok genç ölmüştür.
Kendisi aynı zamanda maalesef kara tasavvuf (dark meditation) örneğidir. Zira tasavvuftaki "ham idim piştim" öğretisini farklı yorumlayarak şiiliği kabul etmeyenleri kazanlara atarak pişirmeye kalkışmıştır. Hem safevi hem osmanlı hem de venedik kaynaklarında bu durum geçmektedir.
Her ne kadar kendisi bir Türk hükümdarı ise de oğlunun ismi "Tahmasb"dır. Yani devlet ve hanedan kültürel olarak farslaşmaya başlamıştır. Ancak oradaki Türkler Türklüklerini unutmamışlar, Anadolu'dakinden farklı bir Türklüğün doğmasına sebebiyet vermişlerdir. O da "Azerbaycan Türklüğü"dür. Azerbaycan Türkleri Şah ismail'i atası olarak görürler ve saygı gösterirler. Kendileri kürt değildir. Kendisine sayıp sövmekle Azerbaycan Türkler'ine saygısızlık edersiniz.
Esasen tarihte yaşanan şey, bir kardeş kavgasından ibarettir. Yenilmiş olsa da kurduğu devlet uzun süre ayakta kalabilmiştir. Osmanlı Mısır'ı fethetmişse de iran'ı fethedememiştir. Çünkü Sokullu Mehmet Paşa'nın deyimiyle: "Oranın halkı bize ram olmaz". Yani bize itaat etmez demiştir.
