“Neden varız?” Sorusunun cevabını bulamadan ne zaman yok olacağımızın derdindeyim. insanlığımı sorguluyorum, insanlığınızdan vazgeçeli çok oluyor. Bir survivor simülasyonu içerisindeyiz ve kobay olduğumuzun farkında bile değiliz.
Bir bitki olsaydım keşke diyorum bazen. Tek derdim fırtına da kırılan dalım olsaydı mesela. Sonra göz gezdiriyorum evimin içerisine, pencere kenarlarını süsleyen, en güzel köşeye konulan çiçeklerin hep rengarenk açtığını farkediyorum. “insan evladı gözlerine hitap etmeyen şeylerin yaşamasına dahi müsade etmiyor” diyorum sonra. Çiçek açmasaydım, çirkin bir çiçek olsaydım ot diyip üstüme basacaklardı belki. Peki bu insan iken ezilmekle eşdeğer miydi? Yani sırf çiçek açıyorsun diye satın alınmakla, birilerini emeğinle daha da zengin etmen karşılığında satın alınmanın var mıydı bir farkı? Çiçek açanın uzun süre yaşaması için verilen bir miktar su ile, senin yaşaman için verilen bir miktar para peki, aynı mı? Üstelik sen düşünebilen bir canlısın, buna susman kendine yaptığın en büyük küfür değil midir?
Huh, yüzyıllardır yaşadığımı söylüyorum ya hani, tek bir nefes dahi alamadan başarıyorum bunu. Kaygılar, stresler, 1 metre önünü dahi görememek şekillendiriyor yaşam koşullarımızı. “Düşünebilmesiyle” övünülen canlıya yakışmayacak hayatlara imza atıyoruz.
Güneşin birgün herkese eşit doğmasını istiyorum. Yatlara katlara sahip olan insanların, başımı derme çatma bir eve sokabildiğim için şükretmem gerektiğini söylemelerini istemiyorum.
