nefret kötü bir şey değildir ve nefret edilmesi gerekenden nefret etmek, insanlığını korumaktır biraz da. bizim suçumuz olan şey ne: ne için karar verdik ki suçu üstlenelim. tetiği onlar çektiler ve silah bizim elimizde. bir oyuna geldik ve nefret etmek en doğal hakkımız. garip değil mi? yanlış yapanlar zaten nefret etmiyor yaşamdan da, dünyadan da. onlar bir şekilde yolunu buluyor zaten. ama doğru yapan yolunu bulamıyorsa bir şekilde haksızlığa uğradığını düşünüyor, bir biçimde nefret etmeye başlıyor. bırakın nefret etsin ve bırakın kussun bunu. belki de kalan son duyarlığımız. evet, bazıları var; onlara "abii ya" insanları diyorum. "yaşam çok kötü abi ya", "sikecem bu dünyayı abi ya", "en iyisi intihar abi ya" gibi cümleleri pek seviyorlar. yine de hiçbir nefretleri yok, hiçbir gerçek sıkıntıları. daha çok da asalak bir grup oluyor bunlar. bunlara bakıp nietchtze'nin nefretini yargılamak hiç de akıl karı değil. toplumsal, sonuna kadar belirliyor bizi. hasta ediyor. ve içimizdeki nefreti haykırırsak sevinci bulacağız...
