biri zorunluluktur, biri ise seçimdir bu nedenle kıyası gerizekalıcadır. birbirinden farklı iki kavram, karşılaştırılamaz.
ama şunu söyleyebiliriz; islam dini adaleti, iyiliği ve akrabaya yardım etmeyi emretmekte ise, kişi, doğduğu milletini sevmek, ona destek olmak zorundadır. alman olarak doğdu isen, müslüman isen, akrabanı sevmek, yardım etmek Allah'ın bir emridir. daha bir sürü ayet vardır akrabanın önceliği ile ilgili. bir kaç örnek vermek gerekirse;
Bakara Suresi, 215.ayet: "De ki: "Hayır olarak ne harcarsanız o, ana-baba, akraba, yetimler, fakirler ve yolda kalmışlar içindir.""
Nisa Suresi, 36. ayet: "Allah’a kulluk edin ve O’na hiçbir şeyi ortak koşmayın. Anababaya, akrabaya, yetimlere, yoksullara, yakın komşuya, uzak komşuya, yakın arkadaşa, yolcuya, ellerinizin altında bulunanlara iyi davranın. Allah kendini beğenen ve böbürlenip duran kimseyi asla sevmez."
Rum Suresi 39. ayet: "O halde akrabaya da hakkını ver, yoksula ve yolda kalmışa da. Bu, Allah’ın hoşnutluğunu isteyenler için en iyisidir. işte gerçek kurtuluşa erenler de onlardır."
görülüyor ki, islam dininde, yoksul ve yetimden önce "akraba" gelmektedir. bu nedenle, bir müslümanın içinde bulunduğu aileyi, kavmi sevmesinde sakınca yoktur.
ama bu sevgi, kavmini her şeyden üstün görmeyi de içerir ise o zaman sıkıntı başlıyor. şeytan nasıl şeytan olmuştu? allah'ın "secde et" emrine uymayıp "ben ondan daha hayırlıyım ne secde edicem" diye artistlik yapması sonucu değil midir? o halde, insan, içinde doğduğu ve dahil olduğu kavme, millete sevgi besleyebilir. ama "ben ondan hayırlıyım" dediği zaman, şapa oturur.
peki hem kendi milletime öncelik tanıyacak isem ve başka bir milletten üstün olmadığımı kabul edeceksem o zaman milletime öncelik tanımamın anlamı nedir diye sorarsanız da, orada da yine kuran devreye girip bizi yönlendirir. Hucurat 10. ayette "Müminler ancak kardeştirler" der ve her müslümanı, birincil derece akraba olarak görmemizi sağlayarak, müslüman olanın tek bir millet olduğunu vurgulayarak, ırkçı yaklaşımın önüne geçer.
