tanrıyı bir insana indirgiyelim öncelikle. ben veya sen bir tanrısın. intihar bombacısı moduna girmeden bir okuyun. çıkarın fünyeleri. bu tanrı senin tanrın değil. ateş, su, tahta tanrısı. farketmez.
ben bir tanrıyım ve insanları yoktan var ediyorum. ne gibi bir düşünce ve bir isteğim olabilir ki?
sürekli bana onları yarattığım için teşekkür etmelerini, kul köle olmalarını mı beklerim?
hayır.
anam babam beklemiyorsa ben tanrı olarak kendi işimle övünmezdim heralde. insanlar arasında pek hoş bir davranış değildir kendini övmek, teşekkür bekleyerek bir iş yapmak. bir çok ahlak felsefesine göre bir çıkarı için bir işi yapmanın ahlaksızlık olduğu dile getirilmiştir.
peki tanrının bir çıkarı yoksa nedir bu kadar ilgi alaka bekleyişim?
iyileri cennete, kötüleri cehenneme göndermek mi? peki iyi olan kim? kötü olan kim?
hadi kötüyü az çok kestiriyoruz. ama iyi olan kim? en çok teşekkür eden mi? ahlakını koruyan mı? insanları seven sayan mı? sürekli adımı zikredeni mi yollamalıyım cennete. meyve sepetleriyle tapınaklarda bana adak adayanları mı? benim uğruma savaşa girenleri mi? kul köle olanları mı yollamalıyım cennete?
cenneti niye yapayım? veya bu sınavın bana faydası ne?
geçerli bi mazaret bulamadım ben bir tanrı olarak. dünya insanlar için, ahiret insanlar için, kıyamet insanlar için... ee bana ne düşüyor? ne oldu da niye yaptım bunları? benden tanrı manrı olmaz. çözemedim olayını.
