Babamdır. Aslında annem de çok sevgi göstermedi ama sevdi. Zaten annem ile babam evlendiğinde 16-26 yaşındalarmış. Annem kendi büyümeden doğurmuş 2 çocuğu. Bazen babama bakarken utanıyorum ve iğreniyorum o ve 16 yaşındaki kız çocuğu. Şu an çok mutlular orası ayrı.
Babamın beni çocukken hiç öptüğünü, saçımı okşadığını veya benimle oynadığını hatırlamıyorum. Ona öğretilen şey işe gitmek ve eve para getirmek hep böyle baktı yaşama. 52 yaşında insan hiç değişmez mi. Hiç babam olmasa ancak bu kadar sevgisiz ve şefkatsiz büyürdüm herhalde. Sokakta çocuğuyla oynayan, yürüyen, kitapçılarda çocuğuyla kitap bakan babaları hatta makette beraber çikolata seçenleri bile görünce gözlerim doluyor. Aynı şekilde ablam da benim gibi hissediyor. O nasıl baba olunmazın görünen fiziksel süreci.
ben babamla hiç oturup konuşmadım ve sohbet etmedim ciddi söylüyorum sadece faturaları online bankacılıktan öderken, bazen mutfakta karşılaşırken, bazen de çay koyarken. iletişimiz bu kadar. Evet 21 yaşındayım ben babamla hiç sohbet etmedim. Zaten kafasındaki “kız” modeline hiç uymadığımdan çok çatışırız. Ona göre saçlarımı örtmeli, namaz kılmalı ve evi temizlemeliyim. Oysa ben otoriter, kendi bildiğini okuyan, istediği gibi yaşayan biriyim.
Ben babamla 16 yaşından beri oturup yemek yemedim. Sadece misafir ve büyük aile yemeklerinde aynı sofradayız. 16 yaşından beri ben o her ve geldiğinde odama kapandım ve çıkmadım. Hiç yokmuşum gibi olmak daha huzurluydu. O bana yaşattığı psikolojik şiddettin, ergenlikte kırdığı özgüvenimin ve baba eksikliğinin hiçbir zaman farkında olmadı. Ne diyim ki 52 yaşında kendinin farkında değil, hayatı oturma odasından izleyen ve yorumlayan biri. Bana ne yaşattığının farkında olmasını beklemem.
