Önce spor anlayışımız yanlış. Bir avuç insanın top koşturmasını, akşamdan sahada yatmayı, dövüşmeyi, öldürmeyi kırıp yığmayı, kin ve nefret gösterilerini spor zann ediyoruz.
Aldığımız gazetecinin yarışı meşin top. Televizyon programlarının önemli bir bölümü futbol.
Teknik direktör yabancı, oyuncu yabancı, astronomik paralar… Bunun adı milli takım, milli maç…
Futbolun neresi spor?
Caddelerde, sahada küfür, argo, kavga, cinayet, taşkınlıklar… Ortada bir top, iki hale âdeta düşman iki grup… Ölmeye, ölmeye geldik… Taşlar, silahlar, satırlar, kılıçlar, bıçaklar… Hani spor kardeşlikti?
Sivas sporla Kayseri spor arasındaki savaşı unutmam mümkün değil 41 kişi, ne şehittir ne gazi, pisi pisine gitti niyazi oldu.
Her hafta sonu Türkiye genelinde girişlerde, sahada çıkışlardaki taşkınlıklar halkı korkutuyor.
Gana’da bir gol yüzünden 130 kişi öldü (11.05.2001 – Türkiye)
Futbolda 22 kişi oynuyor, milyonlar seyrediyor. Bunun neresi spor?
Futbol zamanı, enerjiyi birliği; beraberliği, kardeşliği milyon dolarları harcamak, harcatmak için bir araç olarak kullanılıyor.
Ayrıca futbol kitleleri uyutma aracı olarak kullanılıyor. “Kalabalıkların vakitlerini eğlencelerle, oyunlarla oyalayın, herkesi düşünmekten alıkoyun” emri var (siyonizmın gizli Tamimi madde: 7)
Kafaları futbol meşgul ediyor. insanlar en verimli çağlarında hep futbol konuşuyor, dostlukta, düşmanlıkta futbol uyuşmasına bağlı.
Gidenler maça değil savaşa gidiyor. Neresi spor bunun?
Keşke futbol sadece futbol olsaydı. Kavgasız, dövüşsüz, küfürsüz futbol olsa. “Vur, kır, parçala, bu maçı kazan” diyerek dostluk, kardeşlik olmaz.
Futbol, kitlelerin afyonu olmamalı kin, nefret aşılmamalı.
