3 yıl boyunca kişiliksiz ve vefasız birini platonik aşkla sevdim. Etrafımdaki herkes, bundan sana yar olmaz dedi, dinlemedim. Aşktan gözüm kör olmuştu.. Sonra aklım başıma gelince ve bir de gerçek yüzünü görünce, o kişiden anında soğudum. Ne kadar aptalmışım, bunu mu sevdim yıllarca dedim.. Sonra da aynen bir hedonist gibi takılmaya başladım. Tükürürüm aşkına, sevgisine.. Benden önemli mi bir kişi? Boşuna acı çekiyorsun. Hele platonik aşk, cehennem azabı gibi bir şey. Aptalca hissediyorsun ve sanki kullanılmışsın gibi düşünmeye başlıyorsun. Beni sallamayan birine değer vermek çok saçma geliyor artık. Kimseye de bağlanmamak gerek.. En iyisi. Tecrübe edenler için en azından.
