bazen allaha şükretmem gerektiğini düşündüğümde zihnimde hep bir neden canlandırmaya çalışırım. beni diğerlerinden farklı kılan bir neden. şanslı olduğumu hissettiren.
hani bazen derste, otobüste, iş görüşmesinde aklınıza bir şey gelir ve kahkahalarla gülersiniz. ne yaparsanız yapın durduramazsınız kendinizi ve aklınıza hemen kötü bir şey getirmeye çalışırsınız. anne ölümü, baba dayağı vb.. işte ben de oofff yine mi makarnayine mi patates diye düşündüğüm anlarda hep bir şükür nedeni ararım ve hep aynı nedenle pişman olurum:
ilkokulda sıradan bir sabah sıraya girdiğimde arkamda canımdan çok sevdiğim arkadaşımın yerdeki çamurlu suya düşen ekmeği alıp ağzında suyunu akıtarak yemesi ve daha da acısı bir üst sınıftaki abisinin çaresizce onu izlemesi...
şimdi bile yaşamaktan soğutuyor, lanet ettiriyor. ama şükrettiriyor..
