yaşamayanın duygusunu asla tadamayacağı iğrençliktir. ama gereklidir, savaşsız dünya düşünülemez; kim ne diyecek ki? savaşmamaları için de birilerinin başı ezilmeli, eh o da savaş oluyor zaten. herkes yerli yerinde uslu oturmaz, insanız en nihayetinde. herhangi bir terör olayından sonra, önemli bir çatışmanın ardından "olaya el koyacağız. barış içinde yaşayalım hede hödö" mesajı veren devlet büyüklerine, bm'ye, tayyip'e falan da kızmıyorum; kızamıyorum. yaşamayan bilemez evet. insanlar öldü yazık, aay. o kadar. somut bir adım atılmaz, lafta kalır; yardım gönderilir, devlet büyükleriyle konuşulur. ama saldırılar falan bitmez, savaşın gidişatına hiçbir etkisi olmaz bu insanların. onlara kızmak ne mümkün? savaşın ne olduğunu gördüler mi ki nasıl müdahale edebileceklerini görsünler? savaş kaygıları var mı ki bitsin diye uğraşsınlar? kendileri rahattaysa zaten hiç uğraşmayacaklar. eh, onlar da haklılar. bilemezler; bilmeden de ne yapacaklarını kestiremezler. yapabilecekleri tek şey, her şey çatışmadan sonra "yardım göndereceğiz" demek gerçekten.
sıradan bir iş gününde evinize dönerken kafanızın üzerinden bir duman bulutu mu geçti? bir yerden alevler mi yükseldi, çığlıklar mı duyuldu? kim yaşadı o kaygıyı? annem, babam orada mıydı; tanıdıklarım mı vardı acaba? ya da o bomba mıydı gerçekten, neydi? bir başka patlama. ne olabilir ki? uçak yok birşey yok, ne patlaması bu; çocuklar ateş yakıp içine parfüm falan mı attılar lan yoksa? ama düşünmeye başlanmıştır bir kere. benim tepeme de düşmesin bir tane diye düşünemez insan; telaşla çevresine bakar, telefona sarılır ve yakınlarından haber almayı dener. çekmiyordur, çalışmıyordur telefon. allah belanızı versin diyip olduğu yere çöker. belki bir bomba da ona isabet eder.
bundan çok daha fazlasıdır, kısacık bir entryde akla gelen budur. harfi harfine der meister yazıtıdır. kendisi savaş görmüş müdür? görmemiştir. ama çatışmada yakınını kaybetmiş, önünde adam öldürmenin ne demek olduğunu da görmüştür. ya da savaştaki sivillerin halini.
