Zamanında sözlük hesabımı tamamen sildiğim için, bazı sebeplerden bazı yerlerde bulunan anılarımı silip attığım için pişmanım. insan seneler sonra geçmişteki kendine objektif bir şekilde dönüp bakmak istiyor. Bazen üzüldüğü için kendine ah be güzelim, niye bu kadar üzülmüşsün diyerek şefkat göstermek istiyor. Ya da ne bileyim ne mutluymuşsun be helal olsun sana diyebilmek... Anıları bir anlık sinir, üzüntü, mahcubiyet vb. Herhangi bir hisle bu kadar kolay silip atmamak gerekiyor. Bu da gelecekteki kendime not olsun.
Edit: şunu da söylemek isterim; kendimle barışığım kadar iddialı bir cümle kuramayacağım ama mutsuzken de mutluluk yaratmayı öğrenmeye başladım sanırım. Şükretmeyi, kabullenmeyi, kabullenemezsem şayet adım atmayı. Öpüyorum kendimin omzundan!
