sırf yazımın çirkinliğinden dolayı kurmaya utandığım arkadaşlık türü. bilgisayar denen o ruhsuz aletten, ofis programlarının prangalarından bahsetmeyin lütfen. okuduğum mektubun yazarının kaleminin titrediği, duraksadığı, duygusallaştığı ya da hiddetlendiği anları ve kelimeleri görmek, okumak, dokunmak istiyorum. çok klişe gibi dursa da bir mektuba damlayan gözyaşında dağılmış mürekkep görmek istiyorum ben. eski liseli ergenlerin öpücüklü, kokulu, kenarları süslü mektuplarının yapmacık samimiyeti kadar dahi duygusal karşılığı yok bence hiçbir emojinin... sanırım içimi fazla döktüm, bu kadarı yeterli.
