18.03.2018’de şu entryi girmişim,
sanırım umudumun kalmadığı bir dönemde olsam uzun yürüyüşler yapıp hayatımı bir gözden geçirirdim umutsuzluğum kaynağını düşünürdüm eskiden zevk veren şeyleri tekrar denerdim. yeni insanlar tanımaya çalışırdım daha umutlu ve bana iyi gelen. yeni bir amaç arardım kendime.
Şimdi 2 sene önceki tavsiyemi düşünüyorum. Umutsuzluğumun kaynağı fazlaca olumsuz eleştirde bulunmam, kendime ve içimde bulunduğum toplumun iyileşeceğine dair inancımın bulunmaması. Pandemiden dolayı sürekli evde olup daha fazla düşünmem de etkisi. Eskiden zevk aldığım şeyleri düşünüyorum. Spor yapmak. Bulunduğum semtte normalde ödediğim fiyatın 4 katı olduğundan salona gidemiyorum ama evde bölgesel egzersizler yapıyorum bu çok iyi ve kaliteli hissettiriyor. Kitap okumak, bunu bu aralar yapamıyorum. içimden gelmiyor daha nedense okudukça daha da karamsar oluyorum. Bilmediğim için daha da üzülüyorum. içi boş hissediyorum. Sevgilimi öpmek, gezmek, onunla ettiğimiz güzel felsefi sohbetler. Artık ne sevgilim var ne de gezip sohbet edeceğim doğru düzgün bir arkadaşım bunu da yapamıyorum. Arada bir şeyler çiziyorum ve boyuyorum. Çok acemiyim güzel olunca başarılı kötü olunca sıçtım içine diyorum ve moralimi bozuyorum. Yeni insanlar tanıyorum çoğuyla anlık sohbetler oluyor bundan büyük keyif alıyorum. Çoğu aptal, çocuksu veya iyi niyetli olmadığından arkadaş olma gereği de duymuyorum. Son olarak uzun yürüyüşleri de yapıyorum bu da çok iyi geliyor. Ama kendime tavsiye olarak bir amaç edinmeyi gerçekleştiremedim. Bir amacım yok, Yarına uyanmak için bir nedenim. Bu kötü. Sorunu,Kendisini, kaynağını, çözümünü biliyorum ama uygulayamıyorum.
