albümün güzel bölümleri vardır, hatta bir adet şaheseri de bünyesinde barındırır (bkz: stream of consciousness). fakat, kanımca bir müzisyenin ya da grubun asıl amacı bütün olarak ''şarkılar'' yapmak olmalıdır. yani, progresif (ki progresifin anlamı şarkıyı anlamsız sololara boğmak değildir) de olsa bir şarkı bana aynı şarkıyı dinlediğim hissini vermelidir. train of thought'da ise girişi güzel, fakat sonlara doğru ise tamamen alakasızlaşmış şarkılar görüyoruz. mesela; kişisel düşüncem, this dying soul'un sonundaki petrucci atraksiyonunun çok saçma ve gereksiz olduğu yönündedir. ya da mesela octavarium da dream theater şarkısıdır, üstelik 24 dakika sürer ama ben octavarium'u dinlerken şarkıda bir kopukluk hissetmem. yani aslında demek istediğim şey dream theater elemanlarının ellerindeki malzemeye yazık ettikleridir. bu albüm daha derli toplu olabilirdi.
