yakınındaki tehlikeleri umursamayıp, ölümün eşiğinde yaşayan yalnızca pompei halkı değil.
şiddetli bir depremde fay hatları üzerinde bulunan 30 yıllık binasını rantı düşük ya da yok diye dönüştüremeyen milyonlarca istanbullu var.
ucuza gelsin diye 4'te 1 demir hakkı ile kat çıkan müteahhitler var.
birkaç maden araması, biraz kazı, bir avuç para için oksijene duman, suya zehir katan şirketler var.
yok fiyata günde 12 saat kaçak işçi çalıştıran fabrikalar var.
balık istifi halde, ticari araçlarda taşınan, mal muamelesi gören, memleketlerinden çok uzakta ordan oraya sürülen on binlerce tarım işçisi var.
koronavirüs pandemisine aldırış etmeden dışarı çıkıp afedersiniz şeyini sallandırarak gezen, pompeiyi bırakın dünya yansa kül olsa umrunda olmayacak, kendini geçtim başkalarının canını da tehlikeye atan cahil, aptal, gerizekalı insanlar var.
biraz aksiyon yaşamak için trafikte yüksek hızda araç kullanan, tehlikeli hareketler yapan, bunları alkışlayıp destekleyen, çeken, yazan, özendiren insanlar var.
beline silah takıp gezen, kafasına göre havaya ya da sağa sola sıkan ve sizin hayatınıza mal olacak, özellikle belirli bölgelerdeki müptezellerden çıkan, gökyüzünde gezen onlarca serseri kurşun var.
her gün maruz kaldığınız radyasyon, gözümüzü ve vücudumuzu günden güne eriten bu radyoaktif dalgalar var.
yediğimiz içtiğimiz her şeyin içinde, bizi kanser yapacak, organ yetmezliğine sebep olacak, yataklara düşürecek, genç yaşta öldürecek bir sürü kimyasal madde var.
canına yandığımın yerinde bir maaşla 4 boğaza bakan adamın stresi var.
daha nelerr nelerr...
sonra çıkıp diyoruz ki pompei halkı niye öldü.
biz ölmeden önce kendimiz için de bir şeyler düşünsek fena olmaz mı?
