onun için bir dilek kaldı bende: inşallah bir gün "ailem ol" dediğin insan, sen kendi yatağında "o" diye yastığa, yorgana sarılıp yatarken; "senin için taşındım" dediği, "gelirse sadece arkadaşım olan insanlar gelecek" dediği evde, sarılıp da "seni asla bırakmayacağım" diye söz verdiği yatakta bir başkasıyla gözlerinin önünde sevişir ve inşallah buna dair çektiğin acıya dayanamayıp da "Allahım al canımı!" diye ağlayarak yalvarırken, bu acının yol açtığı travma ve kabuslar haftalarca, aylarca devam ederken, insanlara olan güvenini tamamen kaybettiğinde, kendini en aşağı ve en iğrenç derecede değersiz hissettiğinde, evde tek başına otururken duyduğun en ufak bir ses ile irkildiğinde, dışarıda tek başına yürürken gördüğün her insanı o sanıp delirmeye başladığını zannettiğinde, " bunları hak edecek ne yaptım" diye düşünürken, aklına ben gelirim.
