her ne suretle olursa olsun, bence acımak insanda olmaması gereken bir şey. bir insana acımanın ondan kendini üstün görmeyi gerektirdiğine katılıyorum.
Anneannem körler okulundan emekli. Çocuk bakar ve bulaşık yıkardı. Bazıları kısmen görüyordu.
Yıllar içerisinde kendisini çok seven çocuklar tanıdı. Anneannem çok yaşlandı, onlar orta yaşa geldiler.
Bugün hâlâ telefon açanlar var ve hepsinin bugün eli iş tutuyor, kiminin emeklisi var.
Kısmi görme engelli insanlar hasta veya mutsuz değiller sadece az biraz farklılar.
