yıllar içinde gerçekliğine daha da inandığım bir önerme. insan yeni şeyler öğrendikçe aslında ne kadar çok şey bilmediğini anlar. kendini sorgulamaya başlar. bu durum mutsuzluğa giden yolu da açar. farkındalık düzeyi arttıkça çevresine diğer insanların baktığı gözden çok daha farklı bir gözle bakmaya başlar. öyle anlar gelir ki dilinden anlayan bir allah'ın kulunu bulamaz. kalabalıklar içerisinden varlığıyla soyutlanmasa da algısıyla soyutlanır. gün gelir çoğunluğun yüzeysel algısına uymayan derin düşünceleri yüzünden deli, aptal hatta cahil olmakla itham edilebilir. çünkü çoğunluk kendisine egosunu üzerinde konuşturabileceği bir öteki arar. o öteki de bir toplumdaki en bilge insan olur çoğu zaman. özellikle insanların teknolojinin envai çeşit nimetiyle tembelleştirildiği, yüzeyselleştirildiği ve aptallaştırıldığı yeni dünya düzeninde. bilgilendikçe, olgunlaştıkça, iç görünüz arttıkça yalnızlaşırsınız. ötekileştirilerek mahkum edildiği yalnızlık ise insana sadece ızdırap verir.
