çok acı verir insana sevip te söyleyememek ama söylemek te çoğu zaman gizemli bir biçimde imkansız görünür. Sanki bunu söylemek dünyanın en zor şeyiymiş gibi..Bazen sırf içinizden atmak için bile her şeyi göze alıp söylemeyi düşünürsünüz..Sonra birden "peki ya söyledikten sonra ne olacak" kaygısı güçlü bir çekimserlik yaratır zihninizde..Birtakım şeyleri aslında sebepsiz ve anlamsız yere gözünüzde öyle bir hale getirirsiniz ki,bütün düşünceleriniz karmaşıklaşır..ve bu bir süre döngüler halinde meşgul eder zihninizi..bu giderek bir saplantıya dönüşebilir ve kapana kısılmış hissedersiniz..böylece uyuşukça duyumsadığınız derin bir mutsuzluk,keder ve çöküntü halleri yüreğinizi yaralamaya devam ederken hayatın tek anlamının onun gözleri olduğunu düşünürsünüz..ve yavaş yavaş hayata dair anlamlarınız zedelenmeye başlar..
peki bu denli bir platoniklik aşkın doğallık ve sahiciliğini mi temsil eder yoksa sizin özgüveni yetersiz ve korkak bir insan olduğunuzu mu; bu en kritik sorulardan biridir...
