Anneme 2016’da teşhis kondu ve ilaç tedavisine başlandı. Sürekli panik atak yaşıyor. Midesi bulanıyor, kalbi çarpıyor ve halsizleşiyor. Bir kere bir akrabanın beyninde tümör çıktı nasıl bunu düşündüyse 2 gün sonra annem sürekli başının ağrıdığını söyledi. Google’dan araştırıp buna inanmış galiba. Birkaç hafta hasta gibi takıldı tansiyon düşmeler, ağrılar, acılar vs. Hastaneye götürdük anneme beyin tomografisi gibi birçok cihazdan geçirip analizler yaptılar. Sonuç olarak hiçbir şeyi yok.
Annem böyle kendi kendine düşünüp hasta olduğuna inanıyor. Kendini çok sorguluyor ben kötü bir anne miyim, kötü bir insan mıyım gibi. 2016’da depresyona da girmişti onun için de ayrı bir ilaca başlamıştı. O sene çok sevdiğimiz 4 sene bizimle yaşayan dedem vefat etmişti. Babamın babası. Koah hastası ve alzheimer hastasıydı. Son aylarda bazı akrabalarımız, anılarımızı unutuyordu. Hatta zatürre olup 1 ay hastanede yattı eve geldiğimde evi tanımadı. Tuvalete falan kalkamıyordu son aylarda hep annem bezliyordu ve yediriyordu bir bebek gibi. Dedemin kızları bile burun kıvırırken merhametli annem çok fedakarlık yaptı. Çocuklarının vermediği sevgi ve şefkati göstermişti ona. Vefattan sonra bunlar ortaya çıktı. Aynı zamanda şeker hastası. Annemin halinden artık gerçekten hasta mı yoksa atağı mı tuttu bunu ayırt ediyoruz. Onu rahatlatmaya çalışıyoruz ama çoğu zaman ikna olmuyor. Annem 3 kere korona mıyım diye test yaptıdı kafasından uydurduğu semptomlarla. Bu aralar herkes yatınca gece 11-12 gibi nefes nefese kalıyor ve kalbi hızlı atıyor. Onun dışında sorun yok. Herhalde yine bir panik atak alışkanlığı.
Ablam da psikiyatra başladı. O da çok kaygılı biri. Birkaç ilaca da o başladı. Zor süreçler.
