--spoiler--
arabayla yolda kaldığında, paran bittiğinde, kız arkadaşından ayrıldığında, dayak yediğinde, kötü bir rüya gördüğünde ve daha bir sürü zor anında ilk akla gelen, ilk aranandır baba. çünkü o sorunlarını halletmek için vardır. en zor anında çaresiz kalmaktan o kurtarır seni. kahraman diye nitelendirilmesi de işte bu yüzdendir. baba yarı yolda bırakmaz seni. hep güvenebilirsin ona. her başın sıkıştığında arabilirsin nasılsa...
peki ya ben ve benim gibiler... onlar ne yapacak? hiç babası olmayanlar... bir kere bile baba diyememiş olanlar. haksızlık değil mi bu ey sözlük? ben neden hayata babasız; milyon tane handikapla başlıyorum? ben neden dayak yediğimde oturup sümüklerimi çeke çeke ağlıyorum da, elin oğlu babasını arıyor?
--spoiler--
ludovico'nun yazdıklarının harfi harfine arkasındayım. ben de birkaç şey eklemek istiyorum. neden ben. bu kadar adam varken neden ben? insanlar bu şanssızlığa uğradığım için neden bana acıyarak bakıyor? neden bana babamın ne iş yaptığını sorduklarında ben kendime küfür edilmiş gibi hissediyorum? neden insanlar gerçeği öğrendiklerinde bi bok yemiş görünümünü takınmaktalar? neden? bu kadar şey bir aradayken bizlerden normal bireyler olmamızın istenmesi neden? nasıl olabiliriz ki? nasıl babası olan bireyler gibi inanabiliriz ki? neden beni seçtin diye düşünürken. kim verecek bu kadar sorunun cevabını.
