30 yaşını geçtikten sonra ufak ufak gelmeye başlayan hislerdir. o maneviyatı kaybetmiyorsun ama sürekli aynı şeyi yapıyor olmak ister istemez insanı rutine sokuyor. yaşın daha küçükken mesela içinde heyecan oluyor. inandığın için doğru bir şeyler yapıyor olmanın mutluluğu oluyor. caminin kokusu atmosferi insanların tek bir noktaya odaklanması hatta duvara asılmış rengarenk tespihler falan cezbediyor. ancak yaş ilerledikçe artık otomatiğe bağlıyor insan. cemaatte otomatiğe bağlıyor. üstüne bir de telefonla oynayan ergen irileri ve hatta koca koca kelli felli adamları görüyorsun rekat aralarında, cuma namazlarında falan..
sadece namaz için değil tabi bu. yemek içmek dolaşmak ne bileyim hatta cinsel olaylar falan filan. bir şeyi sürekli aynı şekilde yapıyorsan kaçınılmaz olarak heyecanını yitiriyorsun. yitirmiyorum diyen yalan söyler emin ol. 20-30 sene aynı şeyi yapmayı geçtim 1-2 sene sürekli aynı şeyi yapsan, aynı şeyleri yesen, aynı şeyleri giysen, aynı yerlere gitsen o şeylere karşı içindeki o ilk başlardaki heyecan kayboluyor. yani meselenin aslı iman zayıflaması falan değil meselenin sebebi insanın doğası.
