o an en iyi şeyi yaptığınızı, onu çok mutlu edeceğinizi düşündüğünüz şeydir.
öğrenciyken, cebimdeki üç kuruş parayı biriktirip çok istediği bir şeyi almıştım. çıkmaya başlayalı da üç ay falan olmuştu ama geberiyorum sevgimden, ayaklarım yere basmıyor. yaz zamanı, kızılay'da bir dil kursuna gidiyor staj çıkışında, ben de ismen biliyorum ama bulunduğu binayı bilmiyorum kursun.
aradım, dedim çıkışa geleyim mi, alırım seni, bir şeyler içeriz. gelme dedi, vakit az, eve geçeceğim dedi. benim de aklımda hediyeyi vermek var ya, beş dakika da olsa görmek istiyorum. bir de güzel çikolata almıştım, o zaman köroğlu caddesinde butik bir çikolata evi açılmıştı. neyse, tamam iyi gel dedi, şu bina dedi.
gittim, bekliyorum, on beş dakika, yarım saat çıkan eden yok. mesaj atıyorum cevap yok, arıyorum cevaplamıyor. dedim ders devam ediyor herhalde. kapıda oturan değnekçi bir dayı vardı, ona sordum. ya amca, dil kursu dağılmadı mı? ne dil kursu yeğenim, o beş binada aşağıda deyince başımdan aşağı kaynar sular döküldü.
bana bilerek yanlış binayı söylemiş. ikinci arayışımda açtı telefonu, ben otobüsten indim, eve girmek üzereyim dedi.
ne diyeceğimi bilemedim. sonra anladım o akşam, hiç sevmemiş ki beni. yıkılmıştım.
neyse, sevilen kız için ya da adam için yapılan her şey çok değerlidir, çok güzeldir.
acı da olsa buruk da olsa bir anısı, hatırası olur.
ama sevdiğiniz kişi de sizi seviyorsa.
üzüldüm şimdi 13 sene önceki halime. yazık lan sana shadamehr.
