zamanla cesareti oluşturan mefhum. insan, tecrübeyle kanıksayan bir canlı olduğundan; korku mükerrer kez tecrübe edilerek alışılagelmiş şekle dönüştüğünde, bu sayede ilk öne atlayan cesur kişi olan kahraman dediğimiz birey vücuda gelir, zuhur eder, peyda olur...lan işte belirir be.(kısa sap bağlama çalmak daha zordur, ustalık ister ve kısa cümleleri bağlamak da zordur)
bu durumda, şu sözlerimle benn kıvırmış oluyorum. önceleri cesaret kavramını aslında korkunun iyi derecede gizlenebilmesi olarak açılımlamıştım. şimdi ise korkunun tekrarlarla o kötü yeteneğini yitirmesi neticesinde kahraman üretebildiğini varsayıyorum.
demek ki, kavramları kendince döndüren dönek yakıştırması tehlikesine rağmen bunu yapabiliyorsam korkuyu aşmışım, süper cesurum, manyak özgüven sahibiyim. varsa bir boş belediye başkanlık için adayım.
