hani bir geyik var ya "hayatın fon müziği olabilecek şarkılar" diye. genellikle belli bir ruh halinde olmanız gerekir o listedeki şarkıların tanıma uyabilmesi için. ayarından biraz fazla mutlu veya fazla depresif olursanız; fazla hızlı veya yavaş hareket ederseniz tadı kaçar genelde. birkaç dakika için bağlanırsınız o şarkılara; şarkı bitince (bazen bitmesini dahi beklemeden) o büyü kaybolur.
agnes obel'in şarkılarında ise bunun istisnasını bulmak daha zor geliyor bana. kadının her şarkısı çok tuhaf bir etki altına alıyor, şarkı bitene kadar bırakmadığı gibi bittikten sonraki birkaç dakika da leyla gibi baktırıyor etrafa. tek bir faktör de bulamıyorum bu etkiyi bağlayacak; sesi de çok büyüleyici, şarkılarının altyapısı da sözleri de*.
sonra diyorum ki "bu güzelliği bir faktöre bağlasam ne olacak sanki?" o orada olsun, yazsın, söylesin, çalsın yeter. binali yıldırım geliyor aklıma. "çok da şeyetmemek lazım" diyorum "yoksa insan delirir."
not: bir şey yazarken veya çizerken alttan çalan herhangi bir agnes obel şarkısı inanılmaz iyi eşlik ediyor yaptığınız işe. hiç içinizde yokken bile kaldırıp bir şeyler yaptıran bir etkisi var kadının icra ettiği müziğin. gavurların dillere pelesenk ettiği "inspiring" kelimesi kendisi için cuk oturuyor diyebilirim o yüzden. gerçekten "ilham verici" bir insan.
