Bugün anneannemi kaybettim. 21 gündür yoğun bakımdaydı. Cenazesine katılamadım evden bile çıkamıyorum ve onun yalnızlığını hissediyorum adeta. Kendisini ailevi meselelerden ötürü sık sık görmüyordum. Çok pişmanım, keşke böyle olmak zorunda olmasaydı. Büyüklerin zamanında yaşadıkları yüzünden araya soğukluk giriyor daha küçükken... Olabilirliği olan şeylerin oldurulmaması pişmanlığım, üzüntüm. Annem bile bayramdan bayrama giderdi elini öpmeye. Gidemezdi çünkü anneme yapılmış bir haksızlık vardı, annemin ise üzerinde akrabalarından psikolojik bir baskı ve gururu vardı tabii ki. Gelgelelim haberi alınca annem başta olmak üzere hepimiz yıkıldık. Ne işe yaradı bu kırgınlık 3 günlük dünyada? Ne bir dedem, ne bir anneannem kaldı. Geriye tek özlem kaldı. Güçlü olmalıyım annem için. Ah Güzel anneannem ne yaşandıysa yaşansın benim zihnimde o gülüşün canlanıyor adını anınca... Sen bu yüzden rahat uyu, huzurlu ol. Temennim bu salgının daha fazla kimsenin canını yakmadan ortadan kalkması. Tedbirlere lütfen uyalım.
