Bir süredir cenneti istiyorum. Cennete gitmekten daha ötesini istiyorum. Cenneti istiyorum. Kendim tasarlamak istiyorum. Avuçlarımdan pembe yumuşacık vanilya kokulu toprak dökülecek, pembe bulutlar olacak, özgür iradeye sahip olmayan 9 metrelik devler, gözlerinden kocaman bıçaklar fırlatan canavarlar, ağzından lavlar saçan kadınlar, akrep insanlar. hepsi benim. Hepsiyle savaşa gitmek istiyorum. Aynştayn amcanın köyü basalım, o muhteşem zekası ile kendi askerlerini yapsın, çatışalım. Da vinci helikopter tasarlasın, üstümüze atom bombası atsın. Ölümsüz olmanın keyfini çıkaralım, hayal gücü yüksek olan kazansın. Canım sıkılsın, cehennemi basıp şeytanla
900 yıl süren bir savaşa girelim, inatlaşalım.
Büyük çoğunluk onlara verileceğini düşündükleri sınırsız yemek, rahat yastıklar ve hizmetçileri talep edecekken, ben direkt cennetin nerdeyse tamamını isteyeceğim ve bu nedenle benim aklımda canlanan profil koltuğa oturmuş gülümseyerek beni izleyen sonsuz anlayışa sahip bir Allah.
Başka insanlar yıkıp yakan Allah hayal ediyor ve bu nedenle müthiş bir korku ile yaşıyorlar ki kafalarından ne geçiyor anlamıyorum valla. Bak benim aklımdan geçenlerden dolayı mecburi sebepler ile gülen bir Allah düşünüyorum, bir insan ne düşündüğü için öfkeli bir Allah hayal edebilir? Delilik resmen. Ha bunca şey yazdıktan sonra birilerini delilik ile suçlamak biraz şey bir şey. Farkındayım.
