14 yaşında düşüp çıkamadığım çukur sanki. iş hayatında başarısiz hissettiğim şu dönemde, başka türlüsünu düşünemiyorum. Belki de yıllardır basarizliklarimda, uzuntulerimde, gucsuzlugumde kaçtığım sığınağim. Çünkü kendime başarısız, güçsüzum demektense kötü hissediyorum, kötü bir dönemden geciyorum demek daha iyi hissettiriyor. içinde bulunmayı tercih ettiğim çukur belki de. O kadar renkli, güzel şeyler de yaşadım. Ama sanki hepsini bu çukurda yaşamışım gibi hissediyorum şimdi. Ya uykusuzluktan saçmalıyorum. Ya da hafiften yoldan cikiyorum. Ama az önce de dedim ya, enkaz yığını gibi kalakalmis hissediyorum. Ama sanki geçer iki güne.
