Mavi gökyüzünun altında hepimiz insan gibi görünsek de
Bazılarımiz tüy kadar ağırdır bazılarımız galaksi kadar
işlenmiş bir günahın ağırlığını taşırız da omuzlarımızda
Bir sivrisinek gibi zihnimize konuveren düşünce
Sonunda kasırgaya dönüşür ve karanlık
Ruhumuza çöreklenir
Karanlığı aydınlatan bir mum gibi
Titrek alevlerinde bütün insanligin yükü var
Bütün günahlar ise senin kendini bitirisini bekler
Sönme ey mum küllerinden yeniden doğ
Simurg ol da yırt at karanlığı
Ve sönen mumun
Ardında kalan karanlık
Karanlık benim
Sonsuz karanlık çökerken geceye
Güneş doğar mı bilinmez
Gece şiirin ve günahın babası
Ortacag masallarına hayat veren gece
Kabuslarimin membagi
Sessiz akıp giden sular gibi
Huzurlu gece
Yıldızlı gece
Binbir gece
Konuş savur saçlarını.
