Bu sözlüğe üye olduğumda henüz üniversite ikinci sınıftayım,daha hayata yeni atılmış - daha doğrusu o an yaşadığı hayat akışını hayatın gerçekliği zanneden- ve özgürlüğünü yeni keşfeden biriydim.Günlüğüm gibiydi burası benim, hala da ara ara uğrama nedenim bu galiba.Acılarımı anlatmak, kendime kızmak aileme kızmak vs. Şimdi geçmişe dönüp bakıyorum da ne kadar salakmışım, kendine yok yere acı çektiren aşka aşık genç bir kız var karşımda ve ne kendi duygularını tanıyor ne karşısındakinin duygularından haberi var. Savruluyor işte öyle, ama heyecanlı bir şekilde umut besleyebiliyor bazı şeylere.Bazen diyorum ki keşke duygularım o kadar saf kalsaydı ve karşıma cidden sevilmeyi hakedecek birisi çıksaydı. Şuan çıksa da önemi kalmamış gibi, örneğin bir şeylere başlıyorum ama rutinimi kafamda belirlemiş oluyorum. Ben istesemde istemesem de elimdekini kaybediyorum ve bunu bile bile asla uzakta durmuyorum. Artık öyle bir haldeyim ki sunileşti duygularım, her önüme çıkandan etkilenecek ama aynı zamanda hemen uzaklaşacak gibi hissediyorum kendimi. Her şeyi o kadar değersizleştirdim ki ve bunu kendi ellerimle yaptım, her önüne gelene bağlanma hevesim, ara ara nükseden yalnızlık korkum ve benim dirayetli bir insan olmamam yüzünden duygularımı sildim bu dünyadan. Artık tamamen uzaklaşmak istiyorum.
Belki karışık oldu yazdıklarım ama yorgunluğuma bağlayın bu durumu, ufak bir iş molasında yazılmış ufak bir nottan ibaret hepsi bu.
