Technonun en naif en sakin alt kolu. Düşük bpm, bol reverb bol delay, sub kickler ve puslu bir ıssızlık...
Bir yaprağın dalından süzüle süzüle ağır ağır düşmesi gibi.
Öyle amaçsız, öyle sakin...
Zeki demirkubuz filmlerinde durduk yere, öylece kendiliğinden açılan kapilar gibi, anlam kaygısı gütmeyen ses bulutları.
Zaten technonun tüm farklı tarzlarında görülen ortak bir doku var, ki zaten bu birbirinden farklı gibi görülen muziklerin hepsini techno generesi olarak birleştiren şey de bu doku, anlam ve estetik amacı gütmeyen ses örüntülerinin ardı ardına tekrarlayarak bir desen, bir tür fraktal oluşturması...
Kimileri technoyu müzikten saymaz. Bu ne ya hep aynı şey tekrar ediyor falan derler. Zaten technonun da müzik olma amacı ya da iddiası yoktur. O sadece sestir, ses bulutu, ses motifidir...
Melodi yoktur, duygu yoktur, hikayesi yoktur, bir konuya vurgu yapma amacı yoktur, ispat çabası yoktur. Sadece ses ve vuruşlarla olusturulan bir tekrarlar zinciri. Tıpkı zen gibi.
Zende de bir aydınlanma iddiası ua da vaadi yoktur. Budizm ya da diger spritüel öğretiler gibi insana, evrene ya da olan şeylere bir anlam atfetmez, bir hedef koymaz. Haiku isimli japon şiiri de böyledir. Onaltı heceden ibarettir ve son derece nesneldir. Akşama kadar öttü tarla kuşu günler ne kısa...
