yıllar sonra o halini hatırlayınca insana çok komik gelen ve tebessüm ettiren annedir.
birara abimle kedi köpek gibi didişiyorduk. uçan tekmeler, yumruklar havada uçuşuyordu kavga esnasında. annem de kadıncağız bıkmıştı bu didişmelerimizden. bir de evde top oynuyorduk bok var gibi ne var ne yoksa kırıp döküyorduk. az bile dayandı diye düşünüyorum aslında annem için..
birinde yine kavga ediyoruz abimle. mortal kombat'ı anımsatan kareler eşliğinde ringdeyiz yine. tabii ben yeniliyorum hep. salak salak ağlıyorum sonrada. annem, rocky balboa moduna girmiş "al sana lan al sana pislik" diye bana girişen abime dalıyor önce.. "napıosunuz lan siz napıosunuz köpekler sizi" diyerek elindeki oklavayı popomuza seri vuruşlarla savuruyor.. gözü dönmüş gibi dişleri filan da sıkmış. annem abime seri vuruş çalışırken bende abimin şeyine tekme savurmuştum o arada. abim yere düştü kıvranmaya başladı annem bana dadandı bu sefer. "napıosun sen köpeeeğk! oraya vurulur mu? bişey olduysa seni gebertirim dua et bişey olmasın. akşama babana sölicem seni"... işte bu laf.. çocukluğumun kabusuydu belki de. babana söyleyeceğim... söylemesen? bu sefer söylemesen. hayır hayır babam öyle annem gibi dalmıyordu allahtan. ama bakışları bile annemin seri vuruşlarından etkiliydi kesinlikle. dua ettim sonra "abimin şeyine bişi olmasın lütfen allahım" diye. * allahtan bişey olmamıştı. sonrada abime sarılarak ağlamıştım, beni affetsin diye. babama da söylemedi annem zaten hep blöf yapardı.. seni gidi seni. *
