Çocukken içtenlikle ettiğim tüm dualar veya gerçekleşmesini istediğim tüm hayaller kabul olurdu, bu sonuca varacak kadar fazla şey yaşadım.
Örneğin babamın koyu yeşil bir arabası olsun diye dua etmiştim küçükken. neden koyu yeşil bilmem ama o zamanlar anneannemin bana öğrettiği gibi secdeye kapanarak ve ağlayarak yapmıştım bunu. Yaklaşık 1 hafta sonrasında babamın koyu yeşil renginde bir mazda'sı olmuştu. Tabi onlar bunu yeni doğmuş olan erkek kardeşimin gelişine bağlamışlardı, gelişiyle bereketini de getirdi misali. Oğlum ben dua etmiştim ya diyemedim.. gariptir ama buna halen kırgınım.
Ya da dua etmediğim ama hayalini kurduğum şeyler de gerçekleşirdi. Tabi bu uçabileyim ya da gökten dondurma yağsın gibi bir şey değil. Örneğin mahalleden bir arkadaşımın bana söylemesini istediğim şeyleri hayal ederdim ve ertesi gün bunun aynısını yaşardım. Ya da çoktandır gitmeye ara verdiğim ana sınıfındaki arkadaşlarımın, sınıfa ilk girdiğimde hepsinin bana koşup sarılmasını hayal ederdim ve ilk gittiğim gün beni hayal ettiğim şekilde karşılamışlardı. Hatta hayal ederken, önce beni şu görsün şu sırada oturuyor olsun, beni görünce şöyle sevinç çığlığı atsın ve onun arkasından herkes sarılsın vs.. diye hayal etmiştim ve bahsettiğim detaylarıyla aynı şeyler olmuştu.
Ya da ben hayal ve gerçeğin içinde kaybolmuş yalnız ve çekingen zavallı bir çocuktum, bilinmez. Ama ben böyle inanıyorum. Böyle daha güzel.
